Ζωγραφική

Μετά  τη  δομή,  την  αναπαράσταση,  την  παράσταση,  την  αποδόμηση,  τη χειρονομία, το τυχαίο, υπάρχει τρόπος η τέχνη, που  ήδη έχει συναντήσει το χαοτικό μη  θεμέλιό της,  να  αναληφθεί  αναλαμβάνοντας  εαυτόν  και  αλλήλους;

Όταν  καούν  τα  έργα  μέσα   στη  σκηνοθεσία τους  και οι  καλλιτέχνες μέσα στα έργα τους  και  οι  ερμηνείες  μέσα  στην  πίστη και  την  απιστία της, σε  ποιόν αέρα  ελευθερώνεται  η  τέχνη;

Και αυτός που λύνει τα κορδόνια των παπουτσιών της τέχνης, τι έργο δημιουργεί και εργάζεται, όταν πια η τέχνη  έχει όλες τις μετα-παρα-διαμορφώσεις της επενδυθεί και αποδυθεί;

Στις  αρχές της 3ης χιλιετίας, ολοένα και περισσότερο, μέσα στο όλο εικαστικό γεγονός της τέχνης, εγγράφεται μια κατακερματισμένη και αδιάστατη υπερενότητα  του μη είναι και του υπερ-είναι αυτού του γεγονότος της τέχνης. Δηλ. αισθητοποιείται και πληθαίνει αυτό το αινιγματικό τίποτα της τέχνης, και μέσα σ’ αυτό ζωγραφίζω και αγαπώ τις αινιγματικές, εικαστικές και μεταεικαστικές διαβάσεις της ζωγραφικής.