Tοιχογραφία Ι. Ν. Υπαπαντής Sartrouville Παρίσι

 http://orthodoxie.com/une-nouvelle-fresque-dans-la-paroisse-orthodoxe-de-sartrouville-2/

Σαν ένα όραμα μου αποκαλύφθηκε όλη η παράσταση, που διαμορφώθηκε και πραγματοποιήθηκε για το Ιερό του Ναού της Υπαπαντής της Sartrouville, στο Παρίσι. Με διαστάσεις 3x3μ. περίπου, η μεγάλη τοιχογραφία ονομάστηκε «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», και απλώνεται πίσω από την Αγία Τράπεζα, στο κεντρικό τμήμα του Ιερού που δεν περιέχει τον συνήθη θολωτό χώρο της κόγχης, αλλά  ορίζεται από ένα τοίχο κάθετο και επίπεδο.

Εάν μέσα στο Ιερό, με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, συν-τελείται λειτουργικά η μεταβολή των τιμίων δώρων του Θεού, του άρτου και του οίνου, σε Σώμα και Αίμα του Θεού και Υιού του Πατρός και Θεού, τότε το Ιερό σημαίνεται οργανικά, ως ο τόπος της Θείας Ευχαριστίας, και συνεπώς περαιτέρω σημαίνεται ως ο γενέθλιος τόπος της θεανθρώπινης Εκκλησίας.

Έτσι ο κεντρικός εικονογραφικός άξονας, στο κάτω μέρος της παράστασης, σχηματίζεται από τον τόπο του Άδη αλλά και από το Κενωθέν Μνημείο του Ιησού Χριστού, στο οποίο λάμπουν τα σώα και άθικτα, τα αδειανά σουδάρια του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Λόγου του Θεού. Το κενωθέν Μνημείο του Αναστημένου Θεανθρώπου μορφοποιεί στο μέσο της παράστασης τη βάση ενός φωτοειδούς Δισκοπότηρου. Το δισκοπότηρο αυτό, μεταφέρει με τον κορμό του το βλέμμα μας ψηλά προς τον ουρανό, ενοποιώντας τα καταχθόνια τα επίγεια και τα επουράνια. Χτισμένο με οπάλιο φως σε τόνους ανοιχτού γαλάζιου, ενσωματώνει αφενός το μητρικό-θεομητορικό μυστήριο της Μητέρας του Θεού, που εγκωμιάζεται, ως Πλατυτέρα των γαλανών ουρανών, και αφετέρου το εκκλησιαστικό Μυστήριο της του Θεού ενσωματώσεως. Στην κορυφή λοιπόν του ευχαριστιακού δισκοπότηρου και εντός του, εικονίζεται με ενδύματα εξαστράπτοντα ο ηλιοειδής Θεός Λόγος, όχι μόνο ως της ευχαριστίας τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, αλλά και ως πάλιν ερχόμενος βασιλέας της Δόξας και της θείας Οικονομίας, που ευλογεί και αγκαλιάζει με τα δύο Του χέρια τα σύμπαντα και τη σύμπασα Εκκλησία. Και ταυτόχρονα, με πατρικά μάτια ανεννόητης θυσίας και ευσπλαχνίας, με πρόσωπο-χώρα ζωής, παρέχει  και παραθέτει τοις πάσιν ανθρώποις τον εκουσίως εκχεόμενο και προσφερόμενο Εαυτό Του, ως την όντως τροφή και το όντως ποτό της αθανασίας, της αφθαρσία, της ελευθερίας, της αγάπης και της υιοθεσίας.

Τα αδειανά σουδάρια, δηλ. οι εντάφιες λωρίδες του σώματος του ελεήμονος Δεσπότου και φιλάνθρωπου Ιησού, ως σύμβολα νικητήρια του θανάτου, ξετυλίγονται σχηματίζοντας, ολόγυρα από τον ευλογούντα Υιό του Θεού και Υιό της Παρθένου, και από τα κατώτατα έως τα υψηλότατα και ανώτατα μέρη της σύνθεσης, ένα πελώριο πίδακα αδύτου φωτός. Και μέσα στον πίδακα αυτό, ζωγραφίζονται δοξολογώντας και γονατίζοντας, κρατώντας λαμπάδες και φτερουγίζοντας, ολόφωτοι αρχάγγελοι διακονούντες, πανηγυρίζοντα εξαπτέρυγα και άχραντες αγγελικές δυνάμεις.

Εξάλλου, από τα βραχώδη κράσπεδα της κοιλότητας του Άδη, τα ζωγραφικά προεκτεινόμενα όρια αναμέσον της ζωής και του θανάτου, ως άλλες επιτάφιες λωρίδες, διαμορφώνουν εκατέρωθεν του κεντρικού Δισκοπότηρου της Ζωής και των αγγέλων, δύο άλλες ζώνες και μέσα τους ζωγραφίζονται, εγειρόμενοι  και εκθαμβούμενοι, οι απ’ αιώνος κεκοιμημένοι και νεκροί.  Αρχή λοιπόν γίνεται από τον προπάτορα Αδάμ και την προμήτορα Εύα, που με σταυρωμένα χέρια προσευχόμενοι εξέρχονται πρώτοι, προς συνάντηση του Κυρίου του θανάτου και της ζωής, ατενίζοντες τον πάμφωτο και Ζωοδόχο Τάφο του Χριστού. Ακολουθούν από δεξιά, ο άκακος Δίκαιος Άβελ και από αριστερά και απέναντί του ο προφήτης Ενώχ, πρόσωπο σημαντικό και μυστικό της Αποκάλυψης. Επάνω από τον Άβελ, την έξοδο των αγίων συνεχίζει ο πύρινος προφήτης Ηλίας, πρόσωπο επίσης επίκαιρο των εν τοις εσχάτοις φοβερών τελουμένων, και επάνω από τον Ενώχ εικονίζεται ο Δίκαιος Μελχισεδέκ, ζωντανό σύμβολο της ιεροσύνης του Χριστού. Και επάνω από αυτούς  και από τις δύο πλευρές, δοξασμένα σώματα άλλων αγίων διαπλάθουν και αισθητοποιούν το ζωντανό και μυριοκύτταρο ποταμό των αγαπημένων και ενχριστωθέντων παιδιών του Θεού.

Το κεντρικό φως, χλοερό λευκό και λευκό σαπφείρινο τυρκουάζ, στο μέσον της παράστασης, ξεπηδάει σαν από μία σχισμή, όπως το Άγιο Φως του Μεγάλου Σαββάτου, στον ναό της Αναστάσεως των Ιεροσολύμων. Έτσι ο κεντρικός αυτός άξονας, ως πίδακας του  μεγάλου Φωτός της Αναστάσεως,  ως της Μεταμορφώσεως δόξα με την δυναμική νεφέλη του θαβωρείου Φωτός και ως λειτουργικός-ευχαριστιακός στύλος του θεανθρώπινου Φωτός, ανοίγει προς μία απερίγραπτη και αχώρητη υπερτελειότητα, τον κύκλο της μεγάλης και τέλειας προσευχής. Στην προσευχή αυτή, με κέντρο τον Ιησού Χριστό της Θείας Ευχαριστίας, περιβαλλόμενο τους αχνορόδινους τόνους του πλάσματός Του και την αχνοπράσινη αίγλη της Εδέμ, εδώ λοιπόν συμμετέχει ολόκληρη η Εκκλησία και από την πλευρά της ανθρωπότητας  προΐσταται η Μητέρα του Θεού, στα δεξιά του Βασιλέα της Δόξας, και από τα αριστερά Του ο Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Η Παναγία  και ο Πρόδρομος παρίστανται  ευλαβικοί, μετάρσιοι, σε στάσεις κεκλιμένες, ερμηνεύοντας και τον εικονογραφικό τύπο της Δεήσεως. Τελούντες εν τούτοις μέσα στη Λειτουργία της αδιάλειπτης προσευχής και γενόμενοι ως λαμπάδες της θείας  χάρης,  πάσχουν  τους αρπαγμούς του Πνεύματος. Δια τούτο  οι μορφές τους, εδώ στην σύνθεση αυτή, κυρίως ανασαίνουν μέσα στο άβατο αέρα των θείων εναργειών και τα σώματά τους κολυμπούν μέσα στο ρεύμα των αστραπών του Ακτίστου Φωτός που τις περιβάλλει. Και έτσι, ως  κυκλοειδής και συμμετρικά ασύμμετρος θόλος πολλαπλών ζωνών και στοιβάδων, ολοκληρώνεται το εικονογραφικό και προσφερόμενο αυτό όραμα.

 Ο ίδιος όμως ο Ιησούς Χριστός, ιστορημένος σε αυτή την εικονογραφική σύνθεση, τόσο ως περιεχόμενο, ως σώμα, κεφαλή και καρδιά του εκκλησιαστικού και μητρικού δισκοπότηρου, όσο και ως πλήρωμα της προσευχής του καθενός και της Εκκλησίας όλης, ενίσταται βέβαια και όλος έρχεται σε αυτόν τον κύκλο της προσευχόμενης Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα εξίσταται όλος, αν-έρχεται και δια-βαίνει προς αυτό το ανεξάντλητο άνοιγμα της υπερτέλειας, ενοτριαδικής και υπερούσιας πραγματικότητας. Ή καλύτερα, συγκροτεί και συνιστά ο ίδιος την αένναη και υπερβατική διάβαση προς την ενοτριαδική Κοινωνία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και προς το περισσόν της Θείας και όντως Αγάπης.