Ωάρια της Αβύσσου (Ποιήματα και Σχέδια), Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012

Ποιήματα και Σχέδια

Με τον κοινό και γενικό τίτλο «Ωάρια της Αβύσσου», και με το πλήρωμα ενός προσωπικού καιρού, συγκροτείται εδώ οργανικά μια διπλή πνευματική γέννα, η οποία καρποφορεί από κοινού μια συλλογή  30 ποιημάτων και μαζί της μια ξεχωριστή εικαστική ενότητα 30 επίσης σχεδίων.

Τι λοιπόν επιθυμεί αληθινά να γεννήσει η Ποίηση και η Τέχνη, όταν έρχονται και είναι μέσα στα ζωντανά λείψανα του πραγματικού;

 

 

Τίτλοι

 1.  Το κυτταρόπλασμα σπασμένο

 2.   Χρόνος τέρας 

 3.  Αβεβαιότητα και γενεαλογίες 

 4.  Στη μήτρα της επιθυμίας 

 5.  Το έμβρυο του πένθους 

 6.  Ο πύργος της αιτίας 

 7.  Η μοίρα του αναίτιου

 8.  Θαμμένο μέλλον 

 9.  Βροχή σπαρακτική με πλησιάζει

10.  Η προφητεία 

11.  Ο Άγγελος του πεθαμένου χρόνου 

12.  Το Στέμμα του θηρίου

13.  Λόγος περιπλανώμενος

14.  Της μήτρας η εσχατολογία

15.  Ρίζα Ιεσσαί

16.  Όρχεις και βάλανος του τίποτα

17.  Στου Θεού το σκοινί οι  Σαλτιμπάγκοι 

18.  Αναμμένο μηδέν

19.  Στερνές Συνομιλίες

20.  Η αγάπη του θανάτου 

21.  Τα όρια και το άνευ στην κόψη της αγάπης 

22.  Κάθοδος στην θεόπληκτη Άβυσσο 

23.  Tα ωάρια της Αβύσσου 

24.  Στους καταρράκτες της Εδέμ 

25.    Έγκυος  από θάνατο

26.  Η διαλεκτική τρυφερότητα του Πραγματικού 

27.  Τρίφθογγο Αίμα 

28.  Θεού οργασμοί

29.  Το πυρ τιτιβίζει ανθρωποδρόμους

30.  Πατρικό γονιδίωμα

 

 

29       Το πυρ τιτιβίζει ανθρωποδρόμους

 

Και για το μάτι που φιλήθηκε

Από τους ξένους κεραυνούς του νου

Κάθε πόρτα σφαλιστή τα αιμοπετάλιά της διάπλατα ανοίγει

Και οι δρόμοι όλοι τρέχοντας έρχονται

Μέσα στο ενδομήτριο αδιάστατο νεύμα

Και αποκαλύπτουν το χαοτικό το υβριδικό τους τέλος

 

Στα σφαλιστά στα  σπαραγμένα βλέφαρα αθεώρητη

Χύνεται τότε μία θερμότητα προκοσμική

Η θέληση σιωπά η επιθυμία κοιμάται

Κάτω γλυστράει  μετακοσμική ανύμφευτη δροσιά

Οι κάμποι ανοίγονται κι από επίπεδους κάτω ουρανούς

Οι κυτταροδομές οι ανθρωποδρόμοι τρέχουν

Φλέβες πρόσωπα δόντια αστράφτουν φευγαλέα

Στις κορυφές της γης γλυκά οι φλόγες κοιμούνται

Και το πυρ πυκνό γνοφώδες επιστρέφει στους ουρανούς

Και πέφτει στις κοιλάδες σαν μάννα ευφρόσυνο

Κι αόμματα σύμβολα στοιχειωμένα ελευθερώνονται

Και αναβλέπουν και γαλήνια καταλήγουν

 

Δίφυλλα και μονόφθαλμα νετρίνα περιστρέφονται

Στων λωτοφάγων βραδιάζονται τη χώρα

Στη χώρα ξημερώνονται του αρρήτου

 

Μασκοφόροι θεοί αετόμορφες συλφίδες εντόμων έμβρυα

Σπείρες γαμψών χεριών, ορατά για λίγο όλα στις πόλεις μας

Διασχίζουν ακόμη το λυκόφως του πρώιμου σύμπαντος

Και της πυρηνοσύνθεσης  τις ωοθήκες

Με κβαντικά κενά ενεργοποιεί κι ατμιδωτά

προς τα ωάρια της αβύσσου έρχεται

 

Απόκοσμο ανεβαίνει έσχατο

Σπέρμα του μη σύμπαντος τώρα