Τέχνης Διαβάσεις Αινιγματικές, ΑΡΜΟΣ 2009

       Γιατί η νεοτερική «ποιητική», παρ’ όλο που καταργεί τη  «μίμησιν πράξεως σπουδαίας»,  δε μπορεί να υπερβεί τον πλατωνικό δυϊσμό: Πως η μετανεοτερική «ποιητική» εξακολουθεί να κινείται μέσα στην αριστοτελική κατασκευαστική επικράτεια;

Όταν η τέχνη παύει να είναι μέτρο και «δείξη» του αφόρητου και του «Αχωρήτου»  Θεού, τότε γίνεται αφόρητη, τέχνη ανιαρή, μέτρια και πληκτική.

       Στις αρχές του 21^ου αιώνα, στα θεμέλια του κόσμου της σύγχρονης τέχνης οι μηχανισμοί «καταστολής  του νοήματος», «οικειοποίησης», «ανακύκλωσης», και «επινόησης», ανύστακτα πλέον και πονηρά εργαζόμενοι, μετατρέπουν τον μεν δημιουργό του έργου τέχνης και το θεατή του σε φαντασματικούς καταναλωτές, το ίδιο δε το έργο τέχνης σε βιομηχανικό-μαζικό-τεχνολογικό-φαντασματώδες  εμπόρευμα.